Why police officers have to speak up

Hundreds of thousands of police officers are deployed daily in democratic states under the
rule of law to do their best for a big lie: the desirability and possibility of socially banning
the use of certain drugs. It is time for a more sensible policy, also given the life-threatening
risks for police officers.

From the early 1900s, drugs were increasingly banned under criminal law in the United
States, ostensibly to improve public health. The ban on alcohol consumption (‘the
prohibition’) caused a wave of violence so that the ban was reversed. This was not the
case with drugs such as opium. On the contrary, the list of banned substances kept getting
longer.
Also, after 1945, America began to put more and more pressure on other countries to join
its ‘health policy’. In the early 1970s, President Richard Nixon even declared war on drugs.
Bomb attacks, toxic spills, massacres – everything turned out to be allowed to realize a
world without drugs.
Fifty years later, this aggressive approach has not led to less available drugs, but only to
more corruption and violence and many, many victims among civilians, police officers,
lawyers, journalists and judges.
An extra bitter result when you consider that the number of deaths due to permitted drugs
such as alcohol and tobacco is many times higher than that of the prohibited drugs.
It is time for police officers to stand up to this misguided and hypocritical approach to a
sociology-medical issue. This can start by speaking out in favor of other political choices.

(Dutch translation)

Waarom politieambtenaren zich moeten uitspreken

Dagelijks laten democratische rechtsstaten honderdduizenden dienders hun beste
krachten geven aan een grote leugen: de wenselijkheid en de mogelijkheid om het gebruik
van bepaalde drugs maatschappelijk uit te bannen. Hoog tijd voor een verstandiger beleid,
ook gezien de levensgevaarlijke risico’s voor politiemensen.
Vanaf het begin van de 20-ste eeuw begon men in Amerika steeds meer drugs
strafrechtelijk te verbieden, zogenaamd om de volksgezondheid te verbeteren. Het verbod
op alcoholgebruik (de drooglegging) riep zo’n golf van misdaad en geweld op dat het al
snel weer teruggedraaid werd. Met drugs zoals opium gebeurde dat niet. Integendeel, de
lijst met verboden middelen werd steeds langer.
Ook begon Amerika na 1945 steeds meer druk uit te oefenen op andere landen om zich
aan te sluiten bij zijn ‘gezondheidsbeleid’. Begin jaren zeventig riep president Richard
Nixon zelfs een war on drugs uit. Bombardementen, giflozingen, moordpartijen – alles
bleek toegestaan om een wereld zonder drugs te realiseren.
Vijftig jaar later heeft deze agressieve benadering niet geleid tot minder beschikbare
drugs, maar slechts tot meer corruptie en geweld en vele, vele slachtoffers onder burgers,
politiemensen, advocaten, journalisten en rechters.
Een extra wrang resultaat als je bedenkt dat het jaarlijkse aantal sterfgevallen door
toegestane drugs als alcohol en tabak vele malen hoger is dan dat door de verboden
drugs.
Het wordt tijd dat politiemensen in verzet komen tegen deze misleide en hypocriete
aanpak van een sociaal-medisch vraagstuk. Dat kan om te beginnen door je uit te spreken
voor andere politieke keuzes.

---

English